Człowiek, który zabił Don Kichota Cały film (2018) • Online • Vider CDA

Ubrdał sobie, że będzie to stosowne i konieczne, tak dla zwiększenia jego sławy, jak i dla dobra ojczyzny, stać się błędnym rycerzem, wyruszyć konno i zbrojno w szeroki świat na spotkanie przygód i doko­nywać tych czynów, których czytał, że je błędni rycerze dokonują, aby naprawiając wszystkie rodzaje krzywd oraz wystawiając się na niebezpieczeństwo i hazardy i wychodząc z nich zwycięsko, zdobyć nieśmiertelną chwałę i imię. Wśród znakomitych gości festiwalu znalazł się także Michael Cunningham, który przez seansem spotka się z widzami obsypanej nagrodami adaptacji swojej powieści Godziny Film w reżyserii Stephena Daldry’ego to przykład nie tylko kunsztu reżysera, ale i popisowe role Meryl Streep, Julianne Moore oraz uhonorowanej Oscarem Nicole Kidman. Od czasu, gdy Godard z Polańskim powiesili się na canneńskiej kurtynie, nie było na tym najważniejszym ze wszystkich festiwali równie bezpretensjonalnego gestu zapowiadającego tak wiele: narodziny artysty, który, tak samo zresztą jak jego filmy, stanie się popkulturową ikoną. Nie raz i nie dwa wszczynał dysputy z proboszczem ze swojej parafii (był to człowiek uczony, licencjat akademii w Siguency) w tej kwestii: kto jest najznamienitszym na świecie rycerzem: Palmerin z Anglii czy Amadis z Walii, chociaż mistrz Mikołaj, balwierz tamtejszy, utrzymy­wał z uporem, że żaden z nich nie umywa się do Rycerza Feba i jeśli ktokolwiek już może być z nim porównany, to chyba Don Galaor, brat Amadisa z Walii, jako że miał charakter bardzo zgodny i nie był takim niewieściuchem ani płaksą jak jego brat, co się zaś tyczy dzielności, to ani na krok mu nie ustępował.

Tym bardziej, że jeżeli trafnie na rzeczy się rozumiem, to wasza księga nie potrzebuje tego wszystkiego, na czym, jak mówicie, jej zbywa, gdyż jest ona tylko potępieniem ksiąg rycerskich, których Arystoteles, jako żywo, nigdy nie wspo­minał, nic nich nie mówił święty Bazyli, nie znał ich Cycero. W konkursie są też filmy z: Dominikany (pokazywany w Locarno Cocote Nelsona Carlo de Los Santosa Ariasa), Danii (perwersyjnie feministyczny Holiday Isabelli Eklöf oraz wyróżniony w Rotterdamie Powrót The Return Malene Choi Jensen), Francji (nagrodzona w Locarno Milla Valérie Massadian, Dzicy chłopcy Les garçons sauvages Bertranda Mandico, w którym kino Waleriana Borowczyka spotyka Władcę much), Serbii (cichy, a przy tym mocny Ładunek Teret Ognjena Glavonića), Argentyny (Łóżko La Cama Móniki Lairany – tragikomedia ostatnich miłosnych podrygach starzejących się ciał), Portugalii (Umarły i inni Chuva é Cantoria na Aldeia dos Mortos João Salavizy i Renée Nadera Messory – wyróżniony Specjalną Nagrodą Jury sekcji Un Certain Regard w Cannes), USA (My, zwierzęta We the Animals Jeremiaha Zagara – uznany przez amerykańską krytykę za objawienie na miarę Moonlight) oraz Chin (Siedzący słoń Da xiang xi di er zuo Hu Bo – zdobywca nagrody FIPRESCI na Berlinale). Dlaczego po półtora roku sprawowania niepodzielnej władzy ciągle nie stawia się prokuratorskich zarzutów, a walka z układem i wybuchem ograniczona jest do wystąpień sejmowych, demaskatorskich wywiadów prezesa partii, konferencji prasowych, na których prezentuje się filmy, oraz składania w błysku fleszy zawiadomień do prokuratury?

W filmie osnutym wokół zamachu na Hitlera, który przygotowują tytułowe „Bękarty wojny”, czyli grupa amerykańskich żołnierzy żydowskiego pochodzenia, jest wszystko to, czego moglibyśmy się spodziewać po Tarantino: miszmasz kina gatunków (w tym przypadku filmów wojennych i spaghetti westernów), świetnie zapętlona – choć jakby od niechcenia – intryga i kapitalne sceny dialogowe. Sumitując się przeto gęsto z zuchwałego postępku ( którym nic nie wiedział) tych gburów, którzy przykładnie zostali ukarani, powiedział mu, że w zamku nie ma kaplicy, jak tym już zresztą wspomniał, przecież dla dopełnienia obrządku nie jest ona zbytnio potrzebna, jako że przy pasowaniu główną rzeczą jest uścisk i uderzenie po ramieniu płazem miecza. Mowa taka, nigdy przez nie jeszcze niesłyszana, oraz dzi­waczna postać naszego rycerza jeszcze większy śmiech w nich wzbudziły, a w nim gniew, i kat wie, jaki by obrót cała sprawa przybrała, gdyby w tej chwili nie ukazał się oberżysta, człowiek bardzo tłusty i wielce flegmatycznego przyrodzenia.

– Najpierw co się tyczy sonetów, epigramatów i panegiryków, które winny być napisane przez jakieś znaczne osoby i początek księgi waszej zdobić – łatwo temu będzie można zaradzić, jeśli sami je ułożycie i ochrzcicie później takim imieniem, jakie się wam podoba, przypisując te płody księdzu Juanowi de las Indias albo cesarzowi Trebizondy, których wiem, że w swoim czasie byli niepoślednimi poetami.